Bu soruyu aslında ''Neden dua etmemeliyiz?'' olarak sorsak yeri olacaktır. Yaratılmışların en şereflisi ''Eşref-i Mahlukat'' olarak adlandırılan insanoğlu dünyaya gözünü açar açmaz muhtaç konumuna gelir. Artık onun nefes almak için havaya, doymak için gıdaya, büyümek için de sağlıklı bir bedene ihtiyaç vardır. O anda başlar insanın yani küçük alemin serüveni. Her ihtiyacını sağlayan bir aracı verilmiştir kendisine. Anne sütü, gökyüzü güneşi, atmosfer havayı, denizler suyu temin eder. Bunların hepsini yaratan bir olan Allah'tır. Devamini sağlayan, insanı varlıkta durduran, açlık ve doyma hissini veren hep O'dur.
''İnsan önce şükretmek gayesiyle duaya sarılır ki sabır gerektiren durumlarda da dua etmeye yüzü olsun.''
Dua ile çok şeyler olur. Hatta herşey ama herşey dua ile olur diyebilirim.
Dua etmeliyiz... Çünkü muhtaç olmuşuzdur doğumla beraber Allah'a. Hatta anne karnında cenin halindeyken başlar ihtiyacımız yüceler yücesine...
Plasenta denilen organla annemizin dolaşım sisteminden ayrıldığımız, rahim adındaki küçük bir organda su içinde büyüdüğümüz ''O savunmasız anlarda'' başlar beşeri zaaflarımız...
Dua etmeliyiz... Çünkü faniyizdir dünyanın geçici düzeninde. Bu alemden diğerine geçerken yanımızda götüreceğimiz yegane değerdir dualar... Arkamızdan edilenler ve vaktiyle ettiklerimiz sonsuzlaşacak, bizler ancak o duaların hatrıyla kurtuluş bekleyeceğiz kıyamette...
0 yorum:
Yorum Gönder